Ósmy król elekcyjny. Przydomek zawdzięcza rękom i głowie – jednym ciosem odrąbywał byczy łeb, gołymi dłońmi łamał podkowy, wygrał pijacki pojedynek z carem Rosji.
Do Polski przyjechał z Saksonii, w zdobyciu poparcia na polu elekcyjnym pomogło mu przekupienie szlachty złotem, jadłem i napitkiem.
Jego konkurent dopiero płynął do Gdańska. Na ląd nawet nie zszedł, bo czekało tam saskie wojsko. Nieustępliwy charakter Augusta kształtował się podczas wojennych wypraw w młodości, kiedy przodował wśród jeźdźców i szermierzy. Wciągnął Polskę w wojnę północną.
Szwedzi szybko przeszli do ofensywy i zmusili Augusta do abdykacji na rzecz swojej marionetki Stanisława Leszczyńskiego. Na tron wrócił, kiedy Szwedów pobili Rosjanie. Do rządów August przystępował z programem pt. „Jak Polskę przekształcić w kraj kwitnący i cieszący się szacunkiem u sąsiadów”.
Naprawił sądownictwo, chciał zwiększyć nakłady na armię, ale brakowało mu poparcia szlachty, która nie chciała utrzymywać w majątkach saskich i rosyjskich wojsk. Spór zakończyły uchwały sejmu niemego – nikogo nie dopuszczono do głosu, by nie zerwał obrad.
Po tym August skupił się na mecenacie sztuki i architektury, Warszawa zawdzięcza mu Oś Saską, a z królewskiego pałacu do dziś ostał się jedynie fragment - Grób Nieznanego Żołnierza. Król finansował naukę, zlecił badania nad produkcją złota, w wyniku których powstała słynna porcelana z Miśni. Potrafił się bawić - niektórzy historycy przypisują mu ponad 300 nieślubnych dzieci.
Wesele, które wyprawił synowi, przyszłemu królowi Augustowi III, przeszło do historii jako „ślub stulecia”: na Łabie urządzono inscenizację bitwy morskiej, przez kilkadziesiąt dni weselnicy oglądali spektakle, słuchali koncertów i ucztowali. Styl życia odbił się na zdrowiu króla – chorował na cukrzycę, stracił przez to palec u stopy, u schyłku życia służba nosiła go z karety do łoża, z którego już się nie podnosił.